Amsterdam Carp Team | De weblog van een groep karpervissers in Amsterdam: Toen was geluk nog heel gewoon

Het is inmiddels medio April. Moeder natuur lijkt de weg kwijt te zijn en wij karpervissers treden in haar verstrooide spoor. Toch komt laat de zon zich zo nu en dan zien en krikt hij de temperaturen weer tot een normaal niveau. Dat laten Stijn en ik ons geen twee keer zeggen en we schrijven een plan.

Aan de titel dacht je misschien te kunnen ontdekken dat we mazzel hebben gehad. Niets van dit alles is waar. De titel verluid naar het smaakje boilies waar ik dit jaar mee aan de slag ga. In de begin jaren van mijn karper avonturen werd er door mij maar met één soort boilies gevist, de monstercrab aminol boilie. Dit simpelweg omdat de eigenaar van de hengelsport zaak deze letterlijk in m’n mik duwde. Men, wat heb ik daar een karpers op gevangen in de polder. Geen records, buffels of andere targets, nee, gewoon prachtige polder schubs.

Waarom dan niet nu? Ja, dat vroeg ik mijzelf dus ook af! Vooral nu, nu de situatie moeilijker is dan ooit. Stijn stemt hier mee in en samen voeren we wat op een voor ons bekende stek langs de ringvaart. Omdat er eigenlijk maar 2 hotspots zijn op dit stukje water besluiten we om maar met twee hengels te vissen en een soort “om de beurt” regel toe te passen. We doen dit door om het half uur van shift te wisselen.

Het is 9 uur s’ochtends als we aankomen op de stek. Nauwkeurig worden de rigs tegen de beschoeiing geworpen, mijn halfuur gaat in. We fantaseren wat en we dromen wat en voor ik het weet zitten we in Stijn z’n eerste shift. Ik wil opstaan om wat bij te voeren en één van de hengels giert het uit, yes! In de roes die ik op dat moment ben pak ik de hengel op maar overhandig hem snel naar Stijn. Hij voert de druk op en zorgt ervoor dat de vis bij de obstakels wegblijft. Al snel draait de vis onder de oppervlakte en we zien heb voor het eerst. “Het is een bak” hoor ik Stijn bevestigend zeggen. Met coachen, schreeuwen en dirigeren landen we de vis zo snel we kunnen. Als we in het net kijken beseffen we het pas, deze kon de magische grens wel eens overschreiden. De grens waar we al zo lang tegen aan hikken.

Na de weging blijkt dit inderdaad het geval te zijn en Stijn en ik zijn werkelijk door het dolle heen! Op de mat ligt een spoor van Monstercrab. We zijn er beide stil van. Een stukje jeugdsentiment zorgt voor een glimlach van oor tot oor, super!

De rest van de dag bleef het helaas stil, op wat gevloek na. De bodem is langs de kant zo baggerig dat mijn waadpak blijft hangen en ik kletter letterlijk stijl achterover. Een momentje dat ik jullie niet wilde ontnemen.