November, take it or leave it - Bastiaan Cappendijk

Het is inmiddels november en bah wat is het koud. Ik herinner mij nog goed dat ik een week of 40 geleden ook zo mekkerde over deze ijzige kou. Toen lag er echter nog een heel visseizoen voor de deur. Nu zit 2013 wat karper betreft er wat bij betreft al BIJNA op. Ja inderdaad, bijna..

Zaterdagavond, tegen het starten van een nieuwe dag, staan Stijn en ik in de discotheek. Voorbereidend op een lang nachtje in Amsterdam centrum besluiten we er nog maar eens één te nemen. Als ik aan de bar mijn bestelling doe tikt Stijn me op de schouder. “Jordy zat vannacht toch te hengelen? Hij heeft een dikke!”. Shit, moppel ik in mezelf, daar had ik graag bij willen zijn. Wel betekend het dat de vissen nog actief zijn, daar moet van geprofiteerd worden. Nog dezelfde nacht sta ik om 5 uur wat rond goud (lees: kingprawn) in het kanaal te strooien. “Wie zaait zal oogsten” zei een wijs man ooit, Tsjaa, wie ben ik dan om dit gezegde te verbreken.

Een aantal dagen later is het eindelijk zo ver:

06:30 Dinsdagochtend. Bibberend stap ik het bed  uit. Toch heb ik er zin in. In verband met school en werk kon dit wel eens de laatste sessie worden voor we de temperaturen in de negatieve sector tegemoet gaan.

7:30, ik arriveer zeer compact in het donker op de beoogde stek. Echt waar, vissers die het wel is hebben over wendbaar zijn en snel moeten kunnen verkassen, wat dacht je hier van?

Tot mijn verbazing stroomt het slechts zwak, terwijl de druppels de gaten in mijn regenpak meermaals ontdekken. Normaliter stroomt het kanaal met deze weersomstandigheden harder dan de Dordogne

8:00, ik kijk voor het eerst op mijn telefoon en effectieve vistijd gaat in. Snel pak ik mijn thermofles bijdehand en aanschouw hoe menigeen aan de arbeid gaat. “Zo slecht is scholier zijn nou ook weer niet”, vertel ik tegen mezelf.

8:20, De camera die de afgelopen 20 minuten op mijn hengels gericht stond, druk ik uit. In verband met hoge verwachtingen en een lage batterijinhoud lijkt mij dat het meest logisch. Daar dacht een oersterke schub anders over. Een harde klap op de top verraad een aanbeet, hangen! Door omliggende obstakels voer ik de druk wat op, en (alweer) tot mijn verbazing verloopt alles vlekkenloos. Na een korte dril probeer ik mezelf wat te filmen en zet de vis snel terug, veelste koud op de kant voor die arme vissen!

 9:15, Al mijn socialmediastatussen zijn bijgewerkt, Twitter: “En toen was er vis”, Instagram: "Get in that net!", Facebook: "Karper 0 Bas 1". Zoals ik al zei, en te zien valt, verliep het filmen niet zoals ik had gewild. Ik had nog niet vaker gewerkt met een statief en probeerde daarom het één en ander maar gewoon eens uit. Dit leverde tijdens één van deze testopnames een hilarisch beeld op en deze wil ik jullie niet onthouden. Met een ietwat denkbeeldige vis lijk ik namelijk mijn gehele thermobeker te vullen.. Bij een gebrek aan sanitairevoorzieningen zullen we maar zeggen.

9:20, Na nog een hoop geknoei volgt exact één uur later een tweede aanbeet, het lijkt wel een afspraak. Helaas verloopt het traject deze keer iets minder vlekkeloos. Door een korte sprint verlies ik grip op het natte gras en ga head-first de bagger tegemoed. In één flitsende beweging weet ik toch nog mijn hengel te grijpen en trek me mede aan de kracht van de vis op. Ik lijk de touwtjes in handen te hebben, maar dan, het noodlot slaat toe. Als een donderslag op heldere hemel los ik de vis midden op het water. Ik betrap mezelf op een onvermijdelijke scheldkanonade, “WHAT THE FACK”. 

Ik gooi snel nog een keer in, maar het mag niet meer baten. Helaas en toch geluk! Twee aanbeten op een doordeweekse schooldag. Ik spurt werkelijke naar huis en maak een lekker bakkie warme chocolade melk, dat had ik wel verdiend dacht ik zo.

Voor nu, hopelijk tot snel, en vang een dikkerd!

Stay Tuned,
Bastiaan Cappendijk