Plan B - Bastiaan Cappendijk

“Zo, en dat was dan de laatste” grapt Jordy nadat we 2,5 kilo boilies gevoerd hebben op de door ons beoogde stek. Het gaat hier om één van de twee plekjes die toegang tot de ‘hotspot’ bieden. Na het voeren ploffen we nog even neer in het gras en fantaseren we wat weg over de sessie die de dag er op zal plaats vinden, tenminste…..

  

Overschakelen naar plan B
Het is half 6 zondag avond, ik gooi mijn enorme hoeveelheid spullen af bij Jordy en keer huiswaarts om nog een hapje te eten. Het was immers Vaderdag. Op de weg terug besluit ik om toch even langs de ‘hotspot’ te rijden om even te kijken of alles in orde is. Dan….., hetgeen door elke karpervisser het meest gevreesd, een andere visser op de stek.

Ik kan het niet geloven en bel Jordy op met een krokodillentraan in m’n linker oog. “Plan B, we moeten omschakelen naar plan B” vertel ik Jordy bedroefd. Jordy, kalm als hij is, brengt mij tot bedaren. “Het weer is mooi, het gemaal pompt niet, ik heb nog een zakje speciale instant boilies van Martin SB liggen en oja, ik moet gewoon vissen! Laten we de Berenkuil weer eens aan doen” suggereert Jordy.

Geen dertig minuten later laden Jordy en ik de trolley in. Na een laatste ronde om de kar heen of alles aanwezig is, begint de wandeltocht. Het koelt aardig af maar het zonnetje zorgt voor de nodige zweet druppeltjes op onze voorhoofden.

Gelukkig maar, deze stek is wel vrij. Een beetje vertraagt en nog een klein beetje teleurgesteld tuigen we alles op alsof er storm gaat uitbreken. Binnen recordtempo liggen de hengels in. Jordy vist één hengel midden in ‘de kuil’, de ander op een mosselplaat er net buiten. Ik bevis aan mijn eigen zijde een ondiepe mosselplaat. De andere hengel gaat op 3 meter diep tegen het talud aan.

Wanneer je instant vist is het belangrijk om te ontcijferen waar de vissen al zwemmen, ondanks dat er geen voer ligt. Doormiddel van in te spelen op natuurlijk trekroutes, aanwezig natuurlijk voedsel en observaties staan Jordy en ik geheel achter onze keuzes. Met een klein beetje hulp van de speciale instant 8 boilie van Martin SB moet het gewoon goed komen, tenminste, dat is wat vismaat Kevin ons verteld onder het genot van een Radlertje. Oke dan maar!

Wat een geweld, wat een spanning en wat een hobby
De kerkklok even verderop slaat half 1 als Jordy, Kevin en ik de tent in kruipen om een Batman film aan te zetten. We zijn net lekker geïnstalleerd als Jordy’s rechter hengel enkele piepen geeft. Deze piepen gaan al snel over in een zinderende run en op dat zelfde moment duikt Jordy de tent uit als een snoek. “Yes, daar gaan we! Wat een geweld, wat een spanning en wat een hobby” denk ik stiekem.

Jordy tilt zijn (nog steeds aflopende) hengel van de steunen, en loopt hiermee naar de andere kant van de oever. Door de ondiepte in de baai zijn al eens vaker vissen verspeeld en dat hoopt Jordy op deze wijze te voorkomen. Kevin en ik hijgen onopgemerkt in Jordy’s nek tijdens de lange dril, we vinden het ongelofelijk spannend.

“Piep, Pie..Pieeeeeeeeeeeeeeeep” Komt er uit mijn broekzak”.

Nog half op de automatische piloot begeleid Jordy zijn vis de andere kant op. “Fuck, hij zit er doorheen”. “Nee wacht eens, dat kan helemaal niet!!”. Als het tot mij door dringt dat ik het ben die beet heeft ren ik als Robben tegen Spanje  m’n doel tegemoet, misschien wel harder als die zevenendertig kilometer per uur. Onderweg struikel ik vijf keer en wordt toegejuichte door Kevin en Jordy. Oppakken, en yes, “HANGEN!”. Doordat ik met deze hengel op een volledig open stuk kanaal vis kan ik de vis lekker laten gaan. Al schreeuwend houden we elkaar op de hoogte van de situaties. “Ja ja, bij mij zit hij er… FACK! Mis..” Zo gaat het zo’n 10 minuten. Ons viel direct op dat de vissen in buitengewoon goede conditie waren tijdens deze nacht. Waarschijnlijk door het hoge zuurstof gehalte. 

Dit is zo’n beer, zo’n beer waarnaar de stek vernoemd is
Jordy schreeuwt het uit van blijdschap, dat is duidelijk te horen, boven het geluid van mijn eigen slip uit. Kevin (die eventjes een Radlertje kwam drinken) slaat Jordy op z’n rug en feliciteert hem, “het is echt een dikke zeg”.

Als mijn vis nog eenmaal rauw de diepte in duikt, trek ik het niet meer, ik heb hulp nodig. “HELP, kom mij helpen! Ik heb een net nodig!” Jordy en Kevin komen niet meer bij van het lachen, maar ik was serieus. De vis had mij inmiddels een glimp van zijn flank gegeven. Dit was er één, zo’n beer. Zo’n beer waarnaar we deze stek hebben vernoemd.

Ook ik krijg het bekende schouderklopje van onze nummer één supporter Kevin. Hij staat helemaal te glunderen. Tijdens het zakken van één van de twee vissen gaat ook hengel nummer drie er van door. Kevin staat dichtbij en zo komt ook hij uiteindelijk met een kromme hengel te staan. Helaas is deze vis waarschijnlijk niet goed gehaakt, want na een goede run van de vis stuitert het lood over het water. Balen! Er is geen tijd om verdrietig te zijn.

Jordy en ik gaan stralend op de foto. Normaal gesproken vang je met veel moeite één tien kilo vis op dit stuk kanaal. Nu mogen er twee tegelijk op de gevoelige plaat. Jordy’s vechtersbaasje bleek elf kilo zwaar te  zijn en de vis die mij twintig minuten bezig hield woog veertien kilogram en een beetje.

 

Helemaal bibberend van adrenaline gooien Jordy en ik de drie hengels opnieuw in, wat een chaos. Kevin, die op z’n gemakkie even zijn eigen fotografeerkunsten beoordeeld, heeft het zwaar. Na een groot feest de dag ervoor is dit al zijn tweede nacht zonder slaap. Met pijn in zijn hart verruild hij het strijdtoneel voor z’n eigen nestje. Jordy en ik kunnen ook wel wat rust gebruiken.

03:27, zszsZDZZDmmmmmmmZZZZZZ, een mug heeft het duidelijk voorzien op de rode vloeistof dat met een razend tempo door mijn lichaam stroomt door alle belevenissen. PATS! Nee, mis! Poging twee, ook mis. Poging 3 Boem! Een doffe dreun klinkt als ik de mug met macht 10 tegen mijn tacklebox aan sla. Piep, piep, pieeeeeeeeeeeeeep. Huh? Run! Jordy’s ‘midden in de kuil’ hengel loopt af. De dril verloopt soepel maar ook deze karper vecht voor wat hij lief is. Wat plaatjes een weging en een afscheid verder en we liggen weer in onze slaapzak. 

“Nou, we hebben in ieder geval één uurtje kunnen slapen” grapt Jordy sarcastisch. Ach, ik kan er wel om lachen. We hebben tenslotte ook wel eens het tegenovergestelde meegemaakt.

Een forse naaktspiegel, maar net geen leder
Ik draai op m’n zij en denk bij mezelf “die verdomde speciale instant boilie zeg, hij werkt gewoon”. Voor dat ik er verder over na kan denken glij ik in een diepe slaap. Ik droom over een Frankrijk avontuur van een aantal jaren geleden en het grote aantal plezier dat we doen hebben gehad. De vissen lieten alles te wensen over, maar plezier en gezelligheid is misschien nog wel belangrijker tijdens het vissen. Wanneer de auto in mijn dromen inparkeert op te parkeerplaats van het betreffende water, gaat de parkeersensor af. Piep, piep pieeeeeeeepp. Ik schrik wakker en besef dat het geen parkeersensor was, maar het is mijn beetmelder die het uitschreeuwt.

Ook deze dril duurt voor het gevoel uren. Run op run op run maakt deze vis. Bij de eerste glimp die we opvangen ziet Jordy direct dat we te maken hebben met een forse en naakte spiegelkarper. Geen leder, maar wel een naakte spiegel. Dit soort vissen zijn in boezemkanalen echt de eerste prijzen voor mij. Na een fotosessie waarvan m’n lachspieren op het moment van schrijven nog zeer doen, gaat de vis vrijuit. Loom en lomp zwemt de spiegelkarper de diepte in, wat een geweldige show.

Overdag halen we de gemiste slaap in. Tot tweemaal aan toe worden we door bezoek uit ons bed geroepen, maar het deert ons niet. Wij duiken er net zo makkelijk weer in. Dromen over Plan B, lachen om plan A. Wie had dit ooit durven dromen? Wij in ieder geval niet. Als bekroning van de successessie vang ik overdag nog een vis bij van de mosselplaten. Ook een mooie dertien kilo vis. De vijfde van de sessie.

een belangrijke les
Een belangrijke les hebben Jordy en ik wel geleerd. Laat je niet van de wijs brengen door wat andere vissers doen. Speel je eigen spel, smeed altijd je eigen plan (b) en doe je eigen ding. Maar bovenal, heb plezier in wat je doet!

Veel visplezier,
Bastiaan Cappendijk & Jordy Kuijper

Fotografie: Kevin Bos