The last escape – Amsterdamse Pike Fighters

Op het moment dat ik dit schrijf word er alweer druk gespeculeerd over de toch der tochten. De Âlvestêdetocht, in normaal nederlands ookwel de elfsteden tocht. Bij mijn oma en vader lopen de kriebels over de rug. Het schijnt zo’n geweldige gebeurtenis te zijn. De ene kant van mij verlangt naar een veelste warm voorjaar waarbij de karpers als tulpen tevoorschijn komen. De andere kant word ernstig verleid door de sterke verhalen die de familie Cappendijk op tafel gooit. Schaatsen is tenslotte ‘’machtig mooi’’

Voor dat al deze winterpret begon was het juist weer te warm. De biologische klok begreep er zelf ook geen snars meer van. Stijn en ik hadden ons al verdiept in het weer voor de aankomende weken, vandaar een ‘’last escape’’ dus. Een laatste mogelijkheid om voorlopig aan onze vissers trekken te komen. Per toeval pik ik tijdens een verjaardag wat vissersmans verhalen op. ‘’Wel 2 in het half uur!’’. Uit nieuwsgierigheid vroeg ik door. Een water wat praktisch om de hoek ligt doch nog niet ontdekt. ‘’Zullen we daar anders eens gaan kijken?’’ Vraagt Stijn me. Oke, we gaan.

Daar aangekomen bleek het inderdaad het kleine soort slootjes te zijn als waar ons over verteld was. Eigenlijk ‘’te’’ klein. Nu heb ik wel is snoek gevangen in een slootje van 20 centimeter diep en 1 meter breed, dus wij laten ons niet zo gauw klein krijgen.

Stijn kiest ondanks het waterformaat toch voor een aardige jerk die rakelings onder het water oppervlak door waggelt. Ik hang er zo’n mooie 4delige swimbait op die anders nooit gebruikt word, het moet toch kunnen denk ik dan altijd.

Na nog geen 2 worpen hoor ik al gejuich. Een snoek van het zelfde formaat als Stijn z’n jerk is boven op de plug geklapt. Fantastisch zeg, wat een geweld en wat jager. 38 Centimeter als ik het goed heb.

We vissen op potentieel water, dat hebben we al in de gaten. Snel gooien we dan ook door in de hoop op nog een aanbeet. Als ik aankom bij een walhalla is het ook al na 1x raak. Een snoek van ongeveer het zelfde formaat als die van Stijn houdt me toch een goeie 2 minuten zoet.

Er is inmiddels denk ik net een half uurtje voorbij en nu al op 2. Eindelijk gaat ons is letterlijk ‘’voor de wind’’. We zijn eigenlijk een beetje te verwend geweest en dat uit in frustratie. Na nog 1 uur te hebben gegooid op verschillende plekken blijft het rustig. Een heel eind verderop krijg ik eindelijk weer vis achter m’n aas aan, maar hier blijft het ook bij.

Niet veel later zie ik Stijn uithalen, ‘’JA JA JA’’. Of nee, toch “NEE NEE NEE’’. Gelost. Bij nader onderzoek vinden we een schub aan de haak. Karper? Snel nog eens gooien. BAM! Het water golft en de slip komt opgang. Ikzelf ben er van overtuigd dat het echt karper is, maar Stijn A.K.A de pike whisperer vermoed anders. Zijn vermoeden klopt want het is gewoon een snoek die boven komt drijven. Dit keer een wat serieuzere van een centimeter of 70.

Ondanks dat er geen vrieskou heerste zaten we er behoorlijk doorheen. Rooie oortjes, Koude tenen en een forse honger zijn de ingrediënten voor het slotakkoord.

Wij hebben voorlopig weer even een buffer.

Tot na de ijsperiode,

Bastiaan Cappendijk