“Verdomme”, "Hoe kan dat nou
weer?” smijt ik iets te agressief richting Jordy. Voor de tweede keer deze
sessie verspeel ik een snoeiharde aanbeet. Niet vast, geen lijnbreuk of haakbreuk,
geen achterlijk sleur werk en ga zo maar door.
Voor even begeven m’n knieën het.
Zij, samen met de rest van m’n lichaam, zijn het zat om al die nutteloos
opgewekte adrenaline weer af te moeten breken.. Stom geslagen en lichtelijk
ontvlambaar zoeken Jordy en ik onze stretchers weer op.