Tegenslag + hard werken / instant 8 = karper - Bastiaan Cappendijk

“Verdomme”, "Hoe kan dat nou weer?” smijt ik iets te agressief richting Jordy. Voor de tweede keer deze sessie verspeel ik een snoeiharde aanbeet. Niet vast, geen lijnbreuk of haakbreuk, geen achterlijk sleur werk en ga zo maar door. 

Voor even begeven m’n knieën het. Zij, samen met de rest van m’n lichaam, zijn het zat om al die nutteloos opgewekte adrenaline weer af te moeten breken.. Stom geslagen en lichtelijk ontvlambaar zoeken Jordy en ik onze stretchers weer op. 

*Vijf uur eerder*. Jordy en ik arriveer op de zelfde stek als tijdens ‘het 3 musketiers avontuur’. Behoorlijk bezweet en een beetje moe komen we letterlijk om het hoekje kijken. ‘Wat nou weer’ hoor ik Jordy in zich zelf zeggen. Voordat ik enigszins zicht heb op het water verteld Jordy mij dat de boot weer ‘pleite’ is. Als we verder lopen komen ons drie jonge gassies te gemoed. In de volksmond beter bekent als hangjeugd.

Het is niet de eerste keer dat de boot weg is. Zelfs met 33 mastknopen, één ‘bindjeschoonmoedervastknoop’ en nog een laatste oma knoop is onze vriend dit keer weer ontsnapt. Als we de drie jonge mannen passeren schakelt Jordy’s meesterbrein de ontbrekende pinnen aan elkaar. “HEY” roept Jordy ze toe met een behoorlijke stem verheffing. “Leggen jullie dat bootje straks ook weer terug op z’n plek? “. Jordy had inmiddels al gelokaliseerd waar de boot ditmaal was. Geen 10 meter van de haven, maar toch onmogelijk te bereiken zonder een nat pak. De jongens weten uiteraard van niets. Vreemd..

Voor het beeld een plaatje uit de vorige sessie:

Zelfs een 'bindjeschoonmoedervastknoop' was niet voldoende

Gedreven als wij zijn laten we ons niet uit het veld slaan. Na een half uur rommelen met een hengel, loodje, gevaar voor eigen leven en wat geluk, krijgen we de boot weer terug de haven in. Nu kan het echte werk beginnen. Zo snel als we kunnen steken we de hengeldelen kaarsrecht in elkaar, de ontvangers worden aangesloten en de bekende instant 8 dobbelsteen wordt nog één keer goed gedipt.

Samen varen we snel heen en weer met alle vier de hengels en drie kwartier later zitten we op ons luie gat. Jordy ontvlamt zijn gas pitje met links terwijl hij met rechts een pak verse hamburgers open rits. “Heb je honger Jor? “ vraag ik sarcastisch. Jordy’s maag geeft antwoordt.

In tegenstelling tot de vorige keer blijft het nu erg lang stil, te stil concluderen we. Alsof hij het geroken heeft komt vriend Kevin om de hoek kijken als we een flesje Heineken open ploppen. Vanzelfsprekend gunnen we hem de laatste, “zo zijn wij” verteld Jordy er voor de zekerheid bij.

Dan, run uit de schatkamer. Ik ben er als de kippen bij als ik voel dat er iets niet helemaal klopt. Jordy en ik varen de betreffende kant uit en zien mijn lijn ergens achter vastlopen. Zonder pardon komt m’n haak vrij en is de vis gevlogen. Haak vlijmscherp, lijn in orde. Met een nieuwe goude bol er op mag hij meteen weer zakken.

Pas als Jordy en ik afscheid hebben genomen van Kevin is het weer raak. Zelfde hengel. Dit keer lijkt alles vlekkeloos te gaan. Maar dan, ontspanning van de spieren verteld dat iets aan de andere kant heeft los gelaten op wat voor manier dan ook, “Verdomme!” (zie intro)

Teleurgesteld duiken Jordy en ik onder de wol. De volgende ochtend worden gewekt. Helaas niet door één van onze beetmelders, maar door Jordy’s wekker. Hij wordt verwacht op schiphol, z’n zus vertrek voor 4 maanden naar Verweggistan en een plezierig afscheid is dus wel gewenst.

Ik daar in tegen zie dit als kans om mijn hengels snel opnieuw uit te varen. Als ik terug kom heeft Jordy het front verlaten en kan ik nog even wat uurtjes met de ogen dicht. Althans, dat had ik gedacht. Als ik net een gebakken eitje wil gaan klaar maken wordt er snoeihard aan m’n lijn getrokken. M’n rodpod valt er van op zo’n kant. Zonder te twijfelen spring ik met het net de boot in en als ik op de stek kom kan ik, met het zonnetje in m’n rug, genieten van een 7 uur ’s ochtends dril.

Een behoorlijke schub vecht zich keer op keer terug naar de bodem. Ik besluit er lekker bij de gaan zitten. Ik betrap mijzelf er op dat ik praat, maar tegen wie? “Wauw, dit is echt vet.” Klinkt er uit m’n mond. Snel schuif ik het net onder de vis en vier een feestje in m’n eentje. “Dat mis Jordy mooi” vertel ik mezelf.

Aangekomen op de kant bel ik Stijn op. Blij als hij voor me is haast Stijn zich na werk naar huis om wat foto’s te komen schieten, geweldig! Tijdens het wachten op Stijn hang ik de vis vast onder de weegklok. “Hmm, zwaarder dan gedacht” neuzel ik alweer in mezelf. Daar moet ik echt mee ophouden. Als ik de vis op de mat laat zakken komt Stijn aanrijden. “Hij is toch nog 13kg!” roep ik naar hem.

Tijdens het vasthouden van de rood, bruine herfst schub besef ik pas hoe gelukkig ik ben. Voldaan klap ik m’n hengels in en verras Jordy met een netjes opgeruimd bedje als hij terug komt van schiphol, ik kan er weer even tegen aan! J

Stay Tuned,
Bastiaan Cappendijk