‘Waad’ het niet dan schaad het niet - Bastiaan Cappendijk

‘Red ik het nog?’ roept Timo angstig naar mij. Als ik zijn kant op kijk zie ik hem tot aan het randje van z’n waadpak onder water staan. Een waadpak is een waterdichte tuinbroek waarmee je ‘normaal gesproken’ door het water kunt lopen zonder nat te worden. ‘Je hebt nog ongeveer 5 centimeter over’ roep ik grinnikend terug. Ik kijk toe hoe ook de laatste 5 centimeter er langzaam aan moeten geloven. ‘Kijk nou uit pik, voor dat je..’ Nu wordt het echt een close call.. 

Timo en ik zijn met waadpakken de beoogde stek op gelopen om wat wier weg te halen en om makkelijk te kunnen voeren. Heen merken we dat de snelste route net iets te diep is, waardoor we gedwongen zijn om te lopen. Tijdens deze wandeltocht in onze charmante pakken worden we belaagd door een grond beheerder. ‘Waarom denk je dat er daar een hek staat?’ komt hij woedend aangestampt. Timo en ik verbergen onze lach, het ziet er dol komisch uit. ‘Oprotten, wegwezen nu!’ smijt hij naar ons toe wanneer hij dichter bij komt.

Timo en ik vermijden verdere woordenwisselingen en maken ons er met een aantal makkelijke zinnen vanaf. ‘Wij gaan gauw doorlopen want mijn waadpak lekt iets bij m’n ….’ Vertel ik de man. Plotseling verschijnt er een glimlach van oor tot oor op de man zijn gezicht. ‘o echt? Dat vind ik wel lekker voor je eigenlijk’ klinkt er uit zijn poffertjes porum. Stoïcijns stappen Timo en ik verder naar de stek. Daar aangekomen zien we vrij snel 2 middel grote schubs wegzwemmen.

Dat is alvast een goed teken. Een paar minuten en druppels tegen mijn … later zijn de stekken wier vrij geharkt en ligt er op alle 4 de plekjes een kilo Roasted Nut en wat hennep.

Je snapt wel dat we niet weer langs de ‘volwassen’ man wilde, dus we kiezen toch voor de snelste Route. Timo is niet bang en neemt het voortouw. Stap voor stap kijk ik toe hoe hij toch wel erg dicht bij de overkant komt. Inmiddels heeft hij nog maar 2 centimeter speling, daarna zal zijn waadpak vol lopen met water. Het water dat tot op heden nog steeds niet erg is opgewarmd en dat volgens de lokale Marokkaanse jeugd (welke ons tijdens deze situatie aan het beschieten was met waterpistolen) ook nog eens stikte van de blauwalg.

Tot onze verbazing red Timo het naar de overkant en doet hij, eenmaal op de oever, een klein overwinningsdansje. Nu ik nog.. ik volg de route die Timo heeft gelopen en zonder twijfel neem ik stappen van een meter. Ik hoor Timo nog ‘kijk uit!’ roepen vanaf de kant, maar het is te laat. Ik stap in een kuil. Toen was niet alleen m’n … meer nat zullen we maar zeggen.

Dan breekt d-day aan. 24 mei, eerste pinkster dag, rijden we richting het water. Met een brandende zon in de nek duwen we de hengels in elkaar. De rigjes met aan allen een Roasted Nut knikker worden inclusief wat hele, halve en crushies met de voerboot exact naar de schoon geharkte stekjes toegebracht. Met de werppijp wordt verspreid nog wat bijgevoerd. En nu maar wachten.

Timo en ik hebben de nacht voor de visnacht beide een klein beetje te diep in het glaasje gekeken, dus tijdens het grillen van de hamburgers vallen de luiken al stiekem een paar keer dicht. Flink als we proberen te zijn geven we er niet aan toe. Wanneer we rond 21:00 de tent in gaan om te schuilen voor wat miezer, vallen we dan toch in slaap.

Verzonken in een diepe droom schrik ik me werkelijk het lazerus als Timo z’n rechter hengel er van door scheurt. Ook Timo schiet nu omhoog en lanceert zichzelf direct de tent uit. De hengel gaat krom en er trekt duidelijk iets ‘flinks’ aan de andere kant van de lijn. Na een koude 10 seconden knapt dezelfde lijn. Welke woorden er toen over het water klonken zal ik niet nog een keer herhalen, maar in de Donald Duck zou het er zo uit zien: @!$&@#.

Vol goede moed vaart Timo zijn lijn opnieuw uit terwijl ik een brasem binnen takel. Een vloerkleed is er niets bij zo groot als deze variant was. Nadat ook deze hengel weer op z’n plaats gevaren werd, zochten we het mandje weer op. Beide vloeken en tieren we nog wat na. Boos ritsen we een pak biscuitjes aan, van die lekkere met chocola er op. Aan ons gesmak is duidelijk te horen dat we kwaad zijn. Met nog een halve koek in m’n mond val ik in slaap.

De volgende ochtend rond 08:00 uur krijg ik een aanbeet. Zwaar versuft ren ik naar m’n hengel en voor ik het weet ben ik in gevecht met een vis, duidelijk een karper. In het glasheldere water is de dril werkelijk een schouwspel. De stok oude spiegelkarper vecht voor wat hij waard is. De misschien wel tientallen jaren ervaring van de vis zorgen nog even voor wat ‘billenknijp momentjes’, maar dan mag ik toch echt met de prachtige spiegel op de foto.

Langzaam laat ik de vis in het ochtend zonnetje op gang komen, terug de diepte in. Timo en ik geven elkaar een handje klap en duiken nog een uurtje onder het wol. De rest van de dag blijft het helaas stil.

Timo en ik zijn uitgerust, voldaan en een prachtige vis rijker. Het was misschien niet het resultaat waar we op hoopten, maar ach, “ ‘waad’ het niet dan schaad het niet.

Stay Tuned,
Bastiaan Cappendijk