Na arbeid komt loon - Bastiaan Cappendijk

Stijn en ik hebben het druk de laatste tijd. Barbecuetje hier, feestje daar en werken hier. Toch weerhoud het ons er niet van om de vele nieuwe stekken te bevissen die bereikbaar zijn geworden door de boot. Door de drukte schroeven we het aantal dagen voeren terug naar één. Wel wordt de hoeveelheid opgevoerd.

Je zou kunnen zeggen dat de kwantiteit het wint van de kwaliteit. Tsjaa, het is nu eenmaal geven en nemen in de visserij. Ik kan je vertellen, 3 kilo boilies over 80 meter werpen in een tijdsbestek van één uurtje is ook niet bepaald om over te “gieren”. Met de de blaren nog op onze handen maken we niet veel later het ene flesje met het andere open, genieten!

De volgende dag brengen we de boot in gereedheid alsof ons leven er van af hangt. Er moet gevist worden, maar ook gevierd. Inmiddels zijn ook Twan en Sven wel te porren voor een avondje langs de waterkant en zij zijn dan ook onze gasten van de avond. Om toch wat schubben op de kant te krijgen wordt er een witvishengeltje opgetuigd. Dit blijkt al snel een succes als de ene na de andere ruisvoorn omhoog komt en ik de hengel niet meer uit Sven z'n handen los krijg :P , leuk tijdverdrijf! Ook laat de eerste run dit keer niet lang op zich wachten. Na een rare dril vermoeden we het al, brasem! Maar wat voor één zeg, “Criminele” zou m’n oma zeggen.

 

Als de brasem weer veilig in zijn habitat is, heffen we nogmaals het glas en gaan we een relaxte avond te gemoed. Zonder enig doel lullen we een end raak, heerlijk. Wanneer de laatste druppels bier langs de hals onze monden in glijden, stappen Twan en Sven op. Zij keren zich terug in het vertrouwende moeders nest. Wij bereiden ons voor op een nachtje bivakkeren langs de waterkant

Net als ik Stijn aan het betrappen ben op een wel heel mooie avontuur in zijn dromen (zie foto), gilt z’n ontvanger het uit. Ik kan nog net mijn camera terugtrekken voordat de stier opgang komt.

Samen staan we in het donker te genieten van een logge dril. Na nog een paar flinke staartslagen ligt de vis in het net en zijn we uiterst tevreden. 

De eerste vis van de sessie is binnen en het is nog een mooie ook.

Het zelfde riedeltje herhaalt zich, we checken onze beetmelders, kloppen ons kussentje op en dromen zachtjes weg in een diepe slaap. Een slaap die dit keer veelste lang duurt. Pas rond een uurtje of 8 ‘s ochtends is er letterlijk en figuurlijk weer leven in de tent. Ik trek een sprint en ploeg daarbij alles om wat er zich op mijn pad bevind. Na oppakken kan de dril beginnen. Weer zo’n log gevoel! Zou het weer zo’n mooie zijn? Na een vrij lang maar niet al te zwaar gevecht steekt Stijn het schepnet onder een echte beer, een van de vele op de berenkuil.

Het blijkt voor mij een nieuw persoonlijk record schubkarper te zijn en kan een glimlach maar nauwelijks bedwingen. Na een aantal kiekjes begeleiden we de vis weer terug het nog koude voorjaarswater in en vieren we een feestje.

Omdat de plicht roept voor Stijn, pakken we die dag op tijd in. Tijdens het opruimen van de tent vertrekt er (geheel onverwachts) nog een hengel. Na een paar seconden contact te hebben, verliest Stijn plots de druk en het lood stuitert over het water, balen. “had een mooie afsluiter geweest” brom ik naar Stijn. We gaan gestaag door met opruimen want om 12 uur vertrekt de boot, terug naar het vaste land!

We komen steeds verder in de kuil waar de beer zich verscholen houd, maar we zijn er nog lang niet! 

Dus..

Stay tuned,
Bastiaan Cappendijk